Άλλη μια απαιτητική ορειβατική διάσχιση του Ολύμπου, μήκους 17 χιλιομέτρων. Ξεκινάει από το Λιτόχωρο σε υψόμετρο 300μ., ανηφορίζει από ένα ξεχασμένο παλιό μονοπάτι που βγάζει στις ορθοπλαγιές της Ζηλνιάς (υψόμ. 700μ.), βγαίνει στον ασφάλτινο δρόμο προς Πριόνια λίγο πριν την διασταύρωση του Γκορτζιά (υψ. 1100μ.), πιάνει το κλασικό μονοπάτι προς την Πετρόστρουγκα, την παρακάμπτει όμως και, στην θέση Στράγκος (υψ. 1900μ.), μέσω του Αναθέματος ανεβαίνει στην πρώτη μεγάλη κορυφή, την Σκούρτα (2480 μ). Από κει μέσω του Λαιμού και του Περάσματος του Γιόσου βγαίνει στο οροπέδιο των Μουσών (καταφύγιο Κάκκαλου) στα 2650μ.
Η διάσχιση αυτή δεν περιλαμβάνει καμιά ψηλή κορφή του Ολύμπου (εκτός του αναγκαστικού περάσματος από την Σκούρτα). Τίποτα όμως δεν σας εμποδίζει (πάντα όμως με τον κατάλληλο υπολογισμό του διαθέσιμου χρόνου σας) να τις προσθέσετε στην δική σας διαδρομή, αφού μελετήσετε τις σχετικές αναφορές μου σε άλλες διασχίσεις.
Στην συνέχεια κατηφορίζει από το κοφτό μονοπάτι στο καταφύγιο Αγαπητός (Ζολώτα) και από κει μέσω της... λεωφόρου βγαίνει στα Πριόνια όπου και πρέπει να πάρουμε μια απόφαση: Ή να βρούμε μέσο να μας κατεβάσει στο Λιτόχωρο από την ασφάλτινη διαδρομή ή να κατέβουμε με τα πόδια το φαράγγι του Ενιπέα.
Από την κεντρική πλατεία του Λιτοχώρου η εικόνα που βλέπουμε κοιτώντας προς το φαράγγι του Ενιπέα είναι αυτή. Δυο τεράστιοι βράχινοι όγκοι έχουν δημιουργήσει ένα άνοιγμα μέσα από το οποίο διέρχεται ο ποταμός Ενιπέας που περνά το Λιτόχωρο και χύνεται στην θάλασσα. Η πρώτη φάση της διαδρομής μας (μέχρι τους γκρεμούς της Ζηλνιάς) είναι, περίπου, η χαραγμένη κόκκινη γραμμή.
ΛΙΤΟΧΩΡΟ - ΖΗΛΝΙΑ - ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΓΚΟΡΤΖΙΑ (4 ΩΡΕΣ)
Εκατό μέτρα ΠΡΙΝ την είσοδο στο μονοπάτι του Ενιπέα (που είναι δίπλα στην ταβέρνα Ο ΜΥΛΟΣ), θα βρούμε εύκολα το νεκροταφείο και δίπλα του το υδραγωγείο του Λιτοχώρου. Ακριβώς μπροστά στο υδραγωγείο κατηφορίζει ένα αδιόρατο μονοπάτι που περνά αριστερά από μια μικρή στάνη και κατεβαίνει κατευθείαν μέσα στο ρέμα του Ενιπέα. Εκεί θα συναντήσουμε αυτό το κρεμαστό γεφυράκι από όπου ξεκινάει ουσιαστικά το παλιό μονοπάτι που οδηγούσε στα Πριόνια, πολύ πριν κατασκευαστεί ο ασφάλτινος δρόμος. Στο βάθος, διακρίνουμε ένα βραχάκι μόλις περάσουμε το γεφυράκι. Αυτό το βραχάκι θα το περάσουμε από αριστερά και θα αρχίσουμε αμέσως την ανάβαση που είναι αρκετά απότομη και, αρχικά, πάνω σε σαθρό έδαφος.
Αραιά κόκκινα σημάδια μας κρατούν στην διαδρομή που δεν είναι πάντα ευδιάκριτη αφού πια δεν είναι πολυσύχναστη.
Χαμηλά απέναντί μας, στην άλλη μεριά της κοίτης του Ενιπέα διακρίνουμε το κλασικό μονοπάτι που ανεβοκατεβαίνει την πέρα πλαγιά για να καταλήξει στα Πριόνια μετά από 5 ώρες περπάτημα.
Εμείς συνεχίζουμε στο δικό μας ταπεινό μονοπατάκι.
Ανεβαίνοντας όλο και ψηλότερα, η θέα προς τα κάτω στο φαράγγι είναι έξοχη!
Αλλά και το ίδιο το Λιτόχωρο αποκτά καλύτερη εικόνα.
Λίγο πριν την διασταύρωση της Ζηλνιάς, βγαίνουμε σε ξέφωτο με χαρακτηριστικό ξύλινο σκέπαστρο και ένα μπλε βαρέλι για πυρόσβεση.
Ακολουθεί ένα άνοιγμα με φτέρες και μετά η είσοδός μας σε δασάκι που θα μας οδηγήσει σε λίγη ώρα στην διασταύρωση της Ζηλνιάς.
Την ημέρα εκείνη πέτυχα κι ένα γκρουπ με ξένους επισκέπτες που στάθηκαν να θαυμάσουν τα γκρεμνά της τοποθεσίας.
Δηλαδή αυτά! Πάντως το μονοπάτι συνεχίζει κανονικά και ανεβαίνει σχεδόν παράλληλα με την τεράστια ορθοπλαγιά...
...όπου η θέα προς το φαράγγι και τις ορθοπλαγιές συνεχίζει να εντυπωσιάζει.
Σε κάποια σημεία θέλει προσοχή να μην χάσουμε το δυσδιάκριτο μονοπάτι μας.
Στο σημείο αυτό είναι η διασταύρωση όπου θα αφήσουμε το παλιό μονοπάτι που φεύγει στ΄αριστερά μας και θα πάμε δεξιά για να βγούμε στον ασφάλτινο δρόμο, 2 χλμ πριν την Γκορτζιά.
Αν πάμε αριστερά θα καταλήξουμε μετά από 2 ώρες στην παλιά μονή του Αγίου Διονυσίου και λίγο μετά στα Πριόνια.
Σε αυτό το σημείο εμφανίστηκε ξαφνικά ένα τεντωμένο σύρμα, ανόητη πράξη κάποιου κατοίκου της περιοχής.
Το νέο μονοπάτι που ακολουθούμε είναι σύντομο και ευδιάκριτο.
Σε 10-15 λεπτά θα μας βγάλει στην άσφαλτο.
Μετά από 2-2,5 χλμ στην άσφαλτο θα βρούμε την θέση Γκορτζιά όπου ξεκινάει το μονοπάτι για την Πετρόστρουγκα και το οροπέδιο.
Πρόκειται για ένα μικρό πλάτωμα, αρχή ενός χωματόδρομου που βλέπουμε να φεύγει δεξιά από τα σκαλιά. Εδώ θα βρούμε σχεδόν πάντα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ενώ δεξιότερα είναι και οι σταύλοι των μουλαριών που μεταφέρουν υλικά στα δυο ψηλότερα καταφύγια της χώρας, του Γιόσου και του Κάκκαλου.
ΓΚΟΡΤΖΙΑΣ - ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ (5 ΩΡΕΣ)
Το μονοπάτι είναι από αυτά που λέμε ότι "δεν το χάνεις με τίποτα", καθώς είναι πλατύ και ευδιάκριτο λόγω του καθημερινού περάσματος δυο ομάδων μουλαριών. Το πας άνετα ακόμα και την νύχτα χωρίς φεγγάρι!
Μια ώρα μετά θα βρεθείτε στο πρώτο πλάτωμα όπου υπάρχουν και τεχνητά στασίδια να ξεκουραστείτε. Είναι η θέση Μπάρμπα σε υψόμετρο 1490μ,
Από την Μπάρμπα συνεχίζουμε σε ανηφορικό μονοπάτι, το οποίο λίγο πριν το νέο στασίδι μας στα 1700μ. γίνεται... εξαιρετικά ανηφορικό.
Το ξέφωτο αυτό που συναντάμε ακριβώς στο τέλος της γαμιστερής ανηφόρας, ονομάζεται κάτι σαν "κόκκινος μύλος" ή παρόμοιο. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1710μ.ένα εικοσάλεπτο πριν τον κόμβο του Στράγκου. Έχει τρία παγκάκια, σκιά και θέα για να ξεκουραστείτε και να φάτε κάτι (wpt 21)
Λίγη ώρα πιο πάνω θα βρεθείτε στον Στράγκο ακολουθώντας το φιδωτό μονοπάτι σε πιο ήπια ανηφόρα. Ο Στράγκος είναι ουσιαστικά ένα σταυροδρόμι όπου χωρίζουν τα μονοπάτια. Ευθεία πηγαίνει προς την Πετρόστρουγκα και μετά προς την Σκούρτα (είναι το πλέον δημοφιλές και καλοκαιρινό δρομολόγιο, καθώς και αυτό που ακολουθούν τα μουλάρια), ενώ αριστερά και ίσια πάνω κόβουμε δρόμο προς την Σκούρτα μέσω του Αναθέματος. Ακόμα πιο αριστερά, υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί μετά από κανα μισάωρο στην σπηλιά του Ιθακήσιου. Προσοχή τώρα διότι δεν υπάρχουν φωτό. Η διασταύρωση που προανέφερα είναι χαρακτηριστικό σημείο όπου θα βρούμε τσιμεντένια δεξαμενή που ΔΕΝ έχει νερό. Αφού πάρουμε το αριστερό μονοπάτι προς το Ανάθεμα (υπάρχουν και κάποιες πινακίδες που μας δείχνουν την διαδρομή), δέκα λεπτά πιο πάνω βρίσκουμε ΝΕΟ σταυροδρόμι (wpt 22) σε ξέφωτο με χαρακτηριστικούς μαύρους πλαστικούς σωλήνες νερού να απλώνονται δεξιά και αριστερά στα πόδια μας. Δεξιά μας ξαναβγάζει στο μονοπάτι της Πετρόστρουγκας. Αριστερά μας βγάζει στο μονοπάτι του... Γουμαρόσταυλου (αν δείτε το χάρτη θα καταλάβετε). Ευθεία πάνω (δυτικά) είναι ο δρόμος μας, καλά σηματοδοτημένος, το Ανάθεμα.
Στην διασταύρωση, όμως, αυτή αν ακολουθήσουμε για κανα χιλιόμετρο το μονοπάτι αριστερά προς Γουμαρόσταυλο, θα βρούμε αυτήν την πηγή που ΕΧΕΙ νερό και την έχει δημιουργήσει ο αείμνηστος Γιόσος Αποστολίδης. Εκεί σε αυτήν την μικρή ρεματιά (wpt 23) μπορούμε να γεμίσουμε τα παγούρια μας...
...ενώ το προφίλ κάποιων βράχων από πάνω μας μάς θυμίζει κάποιες γνωστές πολιτικές γουρουνόφατσες!
Ενώ ανεβαίνουμε την κόψη του Αναθέματος, διακρίνουμε την Πετρόστρουγκα στην απέναντι βορειοανατολική κόψη.
Η ανάβαση στο Ανάθεμα, αν και απότομη, προσφέρει κάποια "μπαλκόνια" με θέα για κατασκήνωση.
Είκοσι λεπτά κοπιαστικής ανάβασης πάνω από την κατασκήνωση (wpt 28) βρισκόμαστε στην ρίζα του βράχου της κορυφής του Αναθέματος και σε λίγα λεπτά...
...πατάμε πλέον σε γυμνό έδαφος όπου αρχίζει η ομαλή κόψη προς την Σκούρτα. Στο βάθος ξεμυτίζει η κορφή του Προφήτη Ηλία στο οροπέδιο των Μουσών. Είμαστε πλέον στα 2300μ. υψόμετρο.
Κατευθυνόμαστε πια στην κορυφογραμμή προς την Σκούρτα...
...η οποία διακρίνεται σε πρώτο πλάνο με φόντο τον Προφήτη Ηλία.
Από την κορυφή της Σκούρτας στα 2480μ υψόμετρο (wpt 31) απλώνεται εντυπωσιακός στα πόδια μας ο Λαιμός,δηλαδή η στενή λωρίδα γης, ή αλλιώς η κόψη, που συνδέει την Σκούρτα με το οροπέδιο των Μουσών.
Ενώ διασχίζουμε τον Λαιμό, δεξιά και αριστερά μας τα βάραθρα του Ολύμπου "καπνίζουν" με τις αδιάκοπες κάθετες μετακινήσεις των σύννεφων τους.
Τα τελικά ζιγκ-ζαγκ του Λαιμού μας οδηγούν στο χείλος του οροπεδίου όπου συναντάμε το περίφημο πέρασμα του Γιόσου (wpt 32), ένα βράχινο αναρριχητικό πέρασμα ύψους 20 μέτρων. Χρησιμοποιείται κυρίως τον Χειμώνα καθώς για το καλοκαίρι οι ορειβάτες (και τα μουλάρια) χρησιμοποιούν μια πολύ ευκολότερη παράκαμψη...
...αυτήν εδώ! Τούτη η παράκαμψη, όμως, είναι επικίνδυνη τον Χειμώνα καθώς μαζεύει χιόνι και κλείνει.
Σε λίγη ώρα, το μεγαλείο του οροπεδίου των Μουσών, η σπουδαιότερη κατά την γνώμη μου εικόνα του Ολύμπου, απλώνεται μπροστά μας. Στο βάθος δεσπόζει το Στεφάνι και δεξιά μας ο Προφήτης Ηλίας.
Σε 15-20 λεπτά φτάνουμε στο καταφύγιο Χρήστος Κάκκαλος (υψ. 2650μ.) στην ΝΑ άκρη του οροπέδίου. Μπορούμε να πάμε και στο καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης αν θέλουμε. Είναι δέκα λεπτά πιο πέρα, στην ΒΔ άκρη του οροπεδίου. Μπορούμε να ξεκουραστούμε, να αγοράσουμε νερό και τροφή και μετά να ξεκινήσουμε την κατάβαση από την άλλη μεριά, προς το καταφύγιο του Σπήλιου Αγαπητού (Ζολώτα) μέσω του κοφτού μονοπατιού. Από το... μπαλκόνι του Κάκκαλου μπορούμε, αν έχει καθαρή ατμόσφαιρα, να δούμε αυτό του Ζολώτα που βρίσκεται κάτω δεξιά μας σε υψόμ. 2100 μ. Για να καταλάβετε πώς πάει το κοφτό μονοπάτι, χαράξτε μια διαγώνιο νοητή γραμμή από το σημείο που βρίσκεστε ως τον Ζολώτα. Αυτήν την διαγώνιο αποτυπώστε την στο έδαφος και θα καταλάβετε πάνω - κάτω πως πάει το μονοπάτι, το οποίο αρχίζει εκατό μέτρα πιο κάτω από τον Κάκκαλο. Ούτως ή άλλως, υπεύθυνος στο καταφύγιο είναι ο Μιχάλης Στύλλας που θα σας λύσει κάθε απορία.
ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ - ΠΡΙΟΝΙΑ (ΜΕΣΩ ΖΟΛΩΤΑ) 3,5 ΩΡΕΣ
Μέσω του κοφτού μονοπατιού θα κάνετε μια ώρα περίπου για να κατεβείτε στο καταφύγιο του Ζολώτα, το δημοφιλέστερο της Ελλάδος, όπου θα βρείτε σίγουρα πολύ κόσμο να το περιδιαβαίνει. Μέχρι και μπάνιο μπορείτε να κάνετε (αρκεί να μην θέλετε ζεστό νερό) σε αυτόν τον ξενώνα.
Στην είσοδο του καταφυγίου θα αντικρίσετε μια άθλια ανακοίνωση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας (και σε 4 γλώσσες τρομάρα τους), αυτής της ανύπαρκτης ομοσπονδίας, η οποία μόλις το 2004 κατάφερε να ανεβάσει ελληνική ομάδα στο Έβερεστ κι αυτό χάρις σε ξένη οικονομική αρωγή. Στο... περιδρόμιασμα, όμως, και στην "μούρη" οι παράγοντες της είναι πρωταγωνιστές!
Από τον Ζολώτα ξεκινάει άλλη μια ορειβατική "λεωφόρος" η οποία σε 2-2,5 ώρες θα μας κατεβάσει στα Πριόνια. Το μοναδικό σημείο που θέλει την προσοχή σας σε αυτό το πολύ όμορφο μονοπάτι είναι στη θέση Χιονοστιβάδα, λίγο πιο κάτω από το καταφύγιο (10 λεπτά) όπου βρίσκεται το μοναδικό σημείο του Ολύμπου όπου αναφύεται αυτό το δηλητηριώδες φυτό, η Μπελαντόνα.
Πρόκειται για το Atropa Balladonna, ενδημικό φυτό σε μέγεθος θάμνου με πλατιά φύλλα σε ανοιχτό πράσινο χρώμα και καρπό που ωριμάζει τέλη Αυγούστου - αρχές Φθινοπώρου και μοιάζει με... κεράσια! Είναι και γευστικό και γι αυτό κάποιοι την πατάνε και το τρώνε. Δυστυχώς, όμως, τότε κινδυνεύει η ζωή τους καθώς τόσο ο καρπός όσο και τα υπόλοιπα μέρη του φυτού περιέχουν μεγάλη ποσότητα Ατροπίνης ένα δηλητήριο εξαιρετικά τοξικό. Βέβαια, ο Διονύσης που μαζί με την Μαρία είναι ο υπεύθυνος του καταφυγίου Ζολώτα, κάθε χρόνο τα ξεριζώνει, αλλά μερικά ξεφεύγουν και φυτρώνουν κανονικά, γι αυτό προσοχή!
Το μονοπάτι μας συνεχίζει κανονικά και παραμένει πεντακάθαρο στο μάτι.
Πενήντα μέτρα πριν τα Πριόνια, ακριβώς επάνω στο ξύλινο γεφυράκι, αν κοιτάξουμε αριστερά μας θα δούμε την λιμνούλα του Ενιπέα, η οποία σχηματίζεται λίγα μέτρα από τις πηγές του. Είναι παγωμένη και πεντακάθαρη (το νερό της πίνεται) γι αυτό αξίζει να κάνετε μια βουτιά αλλά προσέξτε να μην την βρωμίσετε. Στα Πριόνια είναι σχετικά εύκολο να βρείτε κάποιο όχημα να σας κατεβάσει στο Λιτόχωρο. Αν όμως οι δυνάμεις σας και ο χρόνος το επιτρέπουν μπορείτε να κατεβείτε όλον τον Ενιπέα από το καλογραμμένο μονοπάτι του. Να ξέρετε, όμως, ότι είναι μακρυνάρι, έχει πολλά ανέβα - κατέβα και θα κάνετε πάνω από 4 ώρες!
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ GPS...
TRACKS: ΚΛΙΚ ΕΔΩ
WAYPOINTS: ΚΛΙΚ ΕΔΩ
KML FILE (GOOGLE EARTH): ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου