1η ΘΕΡΙΝΗ ΔΙΑΣΧΙΣΗ: ΠΡΙΟΝΙΑ - ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ - ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ - ΣΚΟΛΙΟ - ΜΥΤΙΚΑΣ - ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ - ΓΟΥΜΑΡΟΣΤΑΥΛΟΣ - ΠΡΙΟΝΙΑ

Πρόκειται για μια υπέροχη διάσχιση μήκους 21 χιλιομέτρων, που ξεκινά από τα δημοφιλή Πριόνια (1.000 μ.), ανεβαίνει στον Καλόγερο (2.700 μ.), συνεχίζει στον Άγιο Αντώνιο (2.816 μ.), στο Σκολιό (2.912 μ.), στην Σκάλα (2.866 μ.), στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου τον Μύτικα (2.919 μ.), στο οροπέδιο των Μουσών (2.600 μ.) με τα δυο ψηλότερα καταφύγια της Ελλάδος και, τέλος, επιστροφή στα Πριόνια από το απότομο κοφτό μονοπάτι του Γουμαρόσταυλου. Όταν λέμε διάσχιση εννοούμε την κυκλική ορειβατική διαδρομή, που ξεκινά και καταλήγει στο ίδιο ή άλλο σημείο σημείο χωρίς να περνά από τις ίδιες περιοχές.

Τα σημάδια του GPS (waypoints) επάνω στον χάρτη της Google Earth αποτυπώνουν τον κύκλο της διαδρομής που φτάνει τα 20 χιλιόμετρα. Η κόκκινη γραμμή είναι το φυσικό πέταλο του Καλόγερου

ΠΡΙΟΝΙΑ - ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

(ΑΠΟ ΤΑ 1000μ. ΣΤΑ 2700μ. - 5 ΩΡΕΣ)

Η ανάβασή μας ξεκινά από το δημοφιλέστερο σημείο του Ολύμπου, τα Πριόνια, σε υψόμετρο 1000 μέτρων, στα οποία θα πάτε με αυτοκίνητο από το Λιτόχωρο. Μόνο στα τελευταία 500 μέτρα υπάρχει χωματόδρομος αλλά είναι εξαιρετικά βατός και περνιέται με οποιοδήποτε όχημα. Στα Πριόνια υπάρχει και ταβέρνα (ανοιχτή μόνο την θερινή σεζόν).

Το μονοπάτι που ακολουθούμε αρχικά είναι αυτό προς το καταφύγιο Ζολώτα και είναι το πλέον πολυσύχναστο μονοπάτι της χώρας. Όποια μέρα και να πάμε όλο και κάποιους θα συναντήσουμε. Μετά από μισή ώρα περίπου και λίγα μέτρα πιο πάνω από την στάση με τα δυο ξύλινα σκεπαστά παγκάκια, αφήνουμε το κεντρικό μονοπάτι και κατηφορίζουμε αριστερά στην ρεματιά. Θέλει προσοχή για να μην χάσουμε την διασταύρωση. Παλιά υπήρχε πινακίδα που έλεγε "προς Λιβαδάκι", αλλά σήμερα έχει χαθεί.

Με λίγη προσοχή για να μην μπερδευτούμε βγαίνουμε στο ξέφωτο που βλέπουμε και το ακολουθούμε προς τα πάνω. Υπάρχουν κούκοι (πέτρες πάνω σε πέτρες) και κάποια αραιά κόκκινα σημάδια που θα μας οδηγήσουν στην απέναντι πλαγιά την οποία και θα ανέβουμε.

Τα σημάδια αρχίζουν να πυκνώνουν και το μονοπάτι είναι πιο ευδιάκριτο μέσα σε υπέροχο δασικό τοπίο.

Μετά από μιάμιση ώρα ανάβασης βγαίνουμε σε αυτό το ξέφωτο - κόψη στα 1800 μέτρα περίπου. Από εδώ μπορούμε να δούμε την κορφή του Καλόγερου (κόκκινη βούλα) για πρώτη φορά.

Ακόμα καλύτερα, αν κοιτάξουμε ΒΔ θα δούμε τις ψηλές κορφές (Μύτικας, Στεφάνι κλπ)

Με νότια κατεύθυνση βγαίνουμε σε μια ώρα στο γυμνό έδαφος (περίπου στα 2100 μέτρα) και ανεβαίνουμε την απότομη και γεμάτη σάρες κόψη του φυσικού πετάλου που σχηματίζει η κορυφή του Καλόγερου ως τα 2.700 μέτρα.

Η θέα των απέναντι κορυφών του Αγίου Αντωνίου (πράσινο βέλος), Σκολιού (λευκό), Σκάλας (κόκκινο) και Μύτικα (μαύρο) όσο πάει και καλυτερεύει!

Φτάνοντας στα 2700 μέτρα στην άκρη του πετάλου του Καλόγερου οι μύγες είναι χιλιάδες και δεν επιτρέπουν ούτε την φωτογράφιση.

Για να πάτε ως την κύρια κορφή του Καλόγερου που είναι στην απέναντι μεριά του πετάλου θα χρειαστείτε λιγότερο από 20 λεπτά. Στο μέσον της διαδρομής θα συναντήσετε κατάλοιπα συρματοπλέγματος, πιθανότατα άλλη μια ελληνική ανοησία από τις πολλές που υπάρχουν στα ελληνικά βουνά.

Η κορυφή του Καλόγερου είναι αυτή με το κοντάρι (υπήρχε κάποτε και μεταλλική σημαία αλλά έχει καταστραφεί) και διαφέρει κατά ένα μόλις μέτρο από την ανώνυμη κορφή που πρωτοανεβήκαμε στην άλλη άκρη του πετάλου. Στο βάθος η θέα των ψηλότερων κορφών είναι φανταστική. Από τον Καλόγερο λίγο πιο κάτω στα ΒΑ είναι η χαμηλότερη κορφή Πάγος από την οποία περνάμε όταν ανεβαίνουμε από το Λιβαδάκι (μια άλλη διαδρομή προς τον Καλόγερο αν θελήσουμε να ανέβουμε απευθείας από το Λιτόχωρο). Στο Λιβαδάκι (2.100 μ.) υπάρχει καταφύγιο του ΕΟΣ Λιτοχώρου (τηλ 2352084544) αλλά δεν γνωρίζω αν έχει ανοιχτό κάποιο δωμάτιο ανάγκης (συνήθως κάτι αφήνουν ανοιχτό οι σύλλογοι αλλά ρωτήστε πρώτα πριν πάτε).

ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ - ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
(ΑΠΟ ΤΑ 2700μ. ΣΤΑ 2200μ. ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΣΤΑ 2800μ. - 3 ΩΡΕΣ)

Βρισκόμαστε πλέον πάνω στο πέταλο του Καλόγερου στα 2700 μέτρα. Απέναντί μας στα Δ - ΒΔ διακρίνεται η κορυφή του Αγίου Αντωνίου στα 2800 μέτρα (η οποία παλιά λεγόταν Κάστρο). Μια διαδρομή ωστόσο που δεν είναι σε... ίσιωμα αφού για να πάμε θα χρειαστεί να κατέβουμε την απότομη και γεμάτη σάρες πλευρά του πετάλου μέχρι τα 2.200 (μέχρι την αρχή της κόκκινης γραμμής) και να αρχίσουμε την ανάβαση μέσα από τα πράσινα λιβάδια του υψιπέδου στην κατεύθυνση που δείχνει η γραμμή.

Αυτά τα λιβάδια στα υψίπεδα του Ολύμπου θα σας καταπλήξουν με την ομορφιά τους, την δροσιά τους και τις... μύγες τους, αφού δεν σ΄αφήνουν μόνο ούτε δευτερόλεπτο!

Μετά, λοιπόν, από ένα τρίωρο κοπιαστικής κατάβασης - ανάβασης φτάνουμε στον Άγιο Αντώνιο όπου υπάρχει το καταφύγιο ανάγκης (πρόκειται για εγκαταλειμμένο μετεωρολογικό σταθμό), την συντήρηση του οποίου έχει αναλάβει η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης.

Ο κάτω όροφος είναι πλήρως διαλυμένος και αφημένος στην τύχη του. Από μια ξύλινη σκάλα ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο όπου υπάρχει ένα δωμάτιο ανοιχτό και σχετικά φροντισμένο για τους ορειβάτες που θέλουν να παραμείνουν το βράδυ. Αν έχετε ξεμείνει από νερό, υπάρχουν συνήθως στο καταφύγιο κάποια αφημένα μισά εμφιαλωμένα νερά σε κλειστά μπουκάλια αλλά προσέξτε την ημερομηνία λήξης τους πριν τα πιείτε.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ - ΣΚΟΛΙΟ

(ΑΠΟ ΤΑ 2800μ. ΣΤΑ 2900μ. - 1 ΩΡΑ)

Την επομένη το πρωί, η θέα προς τις μεγάλες κορφές είναι εξαιρετική. Το Σκολιό (κόκκινο βέλος) και ο Μύτικας (πράσινο) είναι πια πολύ κοντά μας και είναι ώρα να ξεκινήσουμε.

Βαδίζοντας στην ομαλή κόψη που συνδέει Άγιο Αντώνιο με Σκολιό δεν κατεβαίνουμε παρά μόνο 100 μέτρα για να ανέβουμε στην συνέχεια στην ράχη του Σκολιού ως τα 2911 μέτρα της κορυφής. Σε 40 - 50 λεπτά είμαστε στην κορυφή του. Στην διαδρομή μας θα δούμε τις βορινές - βορειοδυτικές πλαγιές του Ολύμπου με προεξέχουσα την περίφημη κόψη του Ναούμ (φωτό) την τεχνικά πιο δύσκολη και επίπονη ανάβαση στο οροπέδιο των Μουσών.

Από την κορφή του Σκολιού (φωτό) έχουμε περίφημη θέα προς τον Μύτικα (κόκκινο βέλος), το Στεφάνι (το σκοτεινό τόξο αριστερά του Μύτικα) και γενικά προς όλες τις κατευθύνσεις αφού βρισκόμαστε στην δεύτερη ψηλότερη κορφή της χώρας.

ΣΚΟΛΙΟ - ΣΚΑΛΑ

(ΑΠΟ ΤΑ 2900μ. ΣΤΑ 2800μ. - ΜΙΣΗ ΩΡΑ)

Από το Σκολιό θέλουμε περίπου 20 λεπτά διαδρομής σε ομαλή κόψη για να φτάσουμε στην Σκάλα από όπου αρχίζει το επικίνδυνο μέρος της ανάβασης στον Μύτικα, το απόκρημνο μονοπάτι της Κακόσκαλας. Γι αυτό και εκεί συμβαίνει κάτι εξαιρετικά... σπάνιο για τα ελληνικά ορειβατικά δεδομένα! Λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος και της μεγάλης προσέλευσης στο σημείο αυτό, υπάρχει προειδοποιητική πινακίδα που εξηγεί σε τρεις γλώσσες την επικινδυνότητα της διαδρομής. Αυτό έγινε επειδή η Κακόσκαλα, που είναι η λιγότερο επικίνδυνη πορεία προς τον Μύτικα σε σχέση με την ανάβαση από την άλλη μεριά, από το Λούκι, προτιμάται από τους ορειβατικούς συλλόγους και τα οργανωμένα γκρουπ (την ημέρα της δικής μου ανάβασης ανέβηκε στον Μύτικα ένα γκρουπ 34 Βουλγάρων!) για την ανάβαση στον Μύτικα. Αντιθέτως, αρκετοί άνθρωποι (ακόμα και ορειβάτες με μεγάλη εμπειρία) έχουν χάσει την ζωή τους  στο Λούκι, εξαιτίας στιγμιαίας απροσεξίας ή κακών καιρικών συνθηκών. Προσωπικά δεν έχω ακούσει να έχει σκοτωθεί κάποιος στην Κακόσκαλα αλλά μπορεί και να έχει γίνει.

ΣΚΑΛΑ - ΜΥΤΙΚΑΣ
(ΑΠΟ ΤΑ 2800μ. ΣΤΑ 2919μ. - 1 ΩΡΑ)

Η Κακόσκαλα λοιπόν είναι πολύ πιο ακίνδυνη από το Λούκι και, αν είστε αρκούντως σοβαροί και προσεκτικοί, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Σε κάποια σημεία μάλιστα έχουν τοποθετηθεί συρματόσχοινα για την ασφαλέστερη διέλευσή σας.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΩΡΑ: Αν παρόλα αυτά δεν νιώθετε ικανοί να αναρριχηθείτε στην Κακόσκαλα, τότε μην το κάνετε! Υπάρχει δυο διαδρομές που σας επιτρέπουν να παρακάμψετε τον Μύτικα και να βρεθείτε κατευθείαν στο οροπέδιο των Μουσών. Η πρώτη επιλογή σας είναι να κατεβείτε για λίγο στην Κακόσκαλα όπου θα βρείτε ένα κοφτό μονοπατάκι που πηγαίνει προς τα κάτω και βγάζει στα Ζωνάρια στο ομαλό μονοπάτι που οδηγεί στο οροπέδιο. Αυτή είναι η πιο σύντομη παράκαμψη αλλά περιλαμβάνει λίγη... Κακόσκαλα. Αν δεν θέλετε καθόλου Κακόσκαλα, τότε από την κορφή της Σκάλας πρέπει να κατεβείτε το κατηφορικό αλλά ασφαλές μονοπάτι που συνδέει το Σκολιό με το καταφύγιο του Ζολώτα. Μόλις κατεβείτε την κατηφοριά αυτή, θα στρίψετε αριστερά και θα βρεθείτε στην αρχή των Ζωναριών, τα οποία και θα διασχίσετε για να φτάσετε στο οροπέδιο. Καλό θα είναι να ρωτήσετε κάποιους παρευρισκόμενους (είναι πολυσύχναστο μέρος!) για να σας δείξουν επιτόπου.

Εν τω μεταξύ, στην διαδρομή μας μέσω της Κακόσκαλας προκύπτουν εικόνες της Φύσης αρκετά... ενδιαφέρουσες!

Στην κορυφή της Ελλάδος, στον Μύτικα, σπάνια θα βρεθείτε μόνοι. Καθίστε τουλάχιστον μισή ώρα για να απολαύσετε εικόνες και ατμόσφαιρα που μπορεί να μην ξαναδείτε στην ζωή σας. Αν θέλετε γράψτε κάτι και στο βιβλίο που υπάρχει στο κολωνάκι της κορφής.

ΜΥΤΙΚΑΣ - ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ
(ΑΠΟ ΤΑ 2919μ. ΣΤΑ 2600μ. - 1 ΩΡΑ) 

Αυτό είναι το περίφημο Λούκι του Μύτικα (φωτό). Είναι απότομο και σε πολλά σημεία σαθρό. Όταν το κατέβηκα εκείνο το Σάββατο του Ιουνίου του 2011 δεν υπήρχε ψυχή! Το έχω κατέβει και με κόσμο και τότε είναι πραγματικά επικίνδυνο, καθώς δεν είναι λίγοι οι απρόσεκτοι που ρίχνουν πέτρες πάνω από τα κεφάλια μας. Γι αυτό και είναι απαραίτητη η χρήση κράνους! Εδώ δεν χωράνε αστεία και θέλει ιδιαίτερη προσοχή και γνώσεις αναρρίχησης. Το Λούκι έχει μήκος σχεδόν 200-250 μέτρα και είναι σχεδόν κάθετο. Θα κάνετε μια ώρα να το κατεβείτε και να φτάσετε στο τέλος των ζωναριών λίγα μέτρα πριν από την είσοδό σας στο οροπέδιο των Μουσών.

Αυτό είναι το Στεφάνι του Ολύμπου, η τρίτη ψηλότερη κορφή (2909 μ.) όπως το βλέπουμε από την ανατολική άκρη του οροπεδίου. Ακριβώς από πίσω του είναι "κρυμμένος" ο Μύτικας. Τα ζωνάρια βγαίνουν στο οροπέδιο από το την μικρή καμπύλη στα αριστερά του τόξου του Στεφανιού.

Βρισκόμαστε πια στην ασφάλεια του οροπεδίου των Μουσών όπου υπάρχουν τα δυο ψηλότερα οργανωμένα καταφύγια της χώρας. Του Γιόσου Αποστολίδη και του Χρήστου Κάκκαλου. Διαλέξτε όποιο θέλετε για την διαμονή σας ή το φαγητό σας. Οι τιμές τους είναι παρόμοιες, 10-12 ευρώ το κρεβάτι και από 5-10 ευρώ το φαγητό. Το εναμισάλιτρο νερό κάνει 2 ευρώ. Μπορεί να είναι λίγο τσιμπιμένες οι τιμές αλλά σκεφτείτε ότι όλες αυτές τις προμήθειες τις ανεβάζουν καθημερινά στα 2600 μέτρα με μουλάρια. Τα καταφύγια λειτουργούν από τις αρχές Ιουνίου έως και τον Οκτώβρη αν το επιτρέψει ο καιρός. Τον Κάκκαλο τον έχει ο Μιχάλης Στύλας, κορυφαίος Έλληνας ορειβάτης που έχει ανέβει στο Έβερεστ με την ελληνική αποστολή του 2004. Αν τον ρωτήσετε θα σας πει ωραίες ιστορίες, είναι ευγενέστατος όπως όλοι οι Μεγάλοι άνθρωποι!

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ - ΠΡΙΟΝΙΑ

ΜΕΣΩ ΓΟΥΜΑΡΟΣΤΑΥΛΟΥ

(ΑΠΟ ΤΑ 2600μ. ΣΤΑ 1000μ. - 4 ΩΡΕΣ)

Να, λοιπόν, που έφτασε η ώρα να αποχαιρετήσετε τον Όλυμπο. Από το οροπέδιο των Μουσών υπάρχουν περισσότερα από 10 διαφορετικά μονοπάτια επιστροφής! Εμείς θέλουμε να κατεβούμε στα Πριόνια εκεί απ΄όπου ξεκινήσαμε. Υπάρχουν τρεις δρόμοι επιστροφής, οι δυο είναι εύκολοι και ο τρίτος κάπως πιο δύσκολος. Εμείς επιλέξαμε τον τρίτο που είναι, ωστόσο και ο συντομότερος (και πιο απότομος), την διαδρομή του Γουμαρόσταυλου (οι άλλοι δυο είναι: ο πιο δημοφιλής μέσω του καταφυγίου Ζολώτα, 4 - 5 ώρες, αν θέλετε να αποφύγετε τα βράχια του Γουμαρόσταυλου και ο πιο μακρύς μέσω της Πετρόστρουγκας αν θέλετε να κάνετε πάνω από 5 ώρες).

Ανατολικά του καταφυγίου του Κάκκαλου υπάρχουν δυο μικρές κορφούλες, η πρώτη με πέτρινους πύργους επάνω της και η δεύτερη 100 μέτρα παραπέρα. Ε, αυτή η δεύτερη κορφούλα είναι η αρχή του μονοπατιού του Γουμαρόσταυλου. Ουσιαστικά πρόκειται για την κορφή ενός μεγάλου βράχου (φαίνεται στην κορυφή της φωτογραφίας) τον οποίο πρέπει να κατέβουμε με προσοχή για 100 μέτρα περίπου ώστε να εξομαλυνθεί το μονοπάτι που κατεβαίνει μια μεγάλη κόψη. Τα σημάδια είναι επαρκή, ειδικά όταν μπαίνουμε σιγά σιγά στο δάσος και γίνονται πυκνά όταν κατέβουμε από τα 1500 μέτρα υψόμετρο. Σε τρεις με τέσσερις ώρες, ανάλογα την κατάστασή μας θα βρεθούμε κατευθείαν στο πάρκινγκ των Πριονιών, όπου μπορούμε να δροσιστούμε στην πηγή, να πιούμε έναν καφέ ή να φάμε σχετικά φθηνά στο εκεί ταβερνάκι.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ GPS...

TRACKS: ΚΛΙΚ ΕΔΩ

WAYPOINTS: ΚΛΙΚ ΕΔΩ

KML FILE (GOOGLE EARTH): ΚΛΙΚ ΕΔΩ